٨ تیر روزی است که ساواک، این سازمان امنیتِ رژیم شاه که عامل به تور انداختن و دستگیری صدها مبارز و آزادیخواه بود، طی عملیاتی تحت رهبری یرویز معتمد یکی از مسئولان ساواک، به خانه تیمی رفقا حمید اشرف و یاران، در محله ای واقع در مهرآباد جنوبی تهران، حمله کرد و همه رفقای حاضر در این خانه تیمی کشته شدند... سیاست، هنر گوش کردن به صداهای دیگری و استفاده از تجارب است. جنبش فدایی، حرکت نسل جوانی بود که در شرایط خاص جامعه و بن بست سیاسی سالهای دهه ۴۰، پا به میدان مبارزه گذاشت. سکوت و سکون را شکست؛ تابو شکنی کرد؛ راه خاص خود را برگزید؛ حرکت کرد، به زمین افتاد و برخاست و این روند دوباره و دوباره تکرار شد و در نتیجه، نیروهای زیادی را به حرکت در آورد.

براستی این رفيق کیست که حضورش اینهمه به ما اعتماد به نفس می دهد. با وجود او ما غم از دست دادن رفقایمان را راحت تر تحمل می کنیم. وقتی حمید زنده است، سازمان زنده است. ما همه چیز داریم. این مبارز خستگی ناپذیر و بی باک به ما آنچنان انرژی و شور توانایی می داد که می توانستیم کوه را از جا بکنیم. او چه کسی است که اینهمه نزد رفقا ارج و احترام دارد. انسانی والا که شیفته آزادی و انسانیت است.

سازمان ما تلاش کرده همراه با تحولات جهانی، خود را نقد و بازسازی کند. از جزم اندیشی و دگم گرایی دست بردارد و تلاش می کند صدای خود را بگوش کسانی که دلشان برای مردم و وطن خود می تید برساند. جان مایه حرکت ما در این است که به آزادی دمکراسی و سوسیالیسم اعتقاد داریم.

بیاد حمید می افتم مردی از سلاله ستارخان، روزبه و جزنی با چشمانی روشن، پیشانی سفید، مهربان با قلبی به بزرگی اقیانوس و آرامشی به مانند نسیم صبحگاهان. حمید اشرف در سال 1325 در تهران متولد شد. بعد از پایان تحصیلات متوسطه در رشته فنی پذیرفته و وارد دانشگاه تهران شد. او فعالیتهای سیاسی خود را از همان دوران نوجوانی و با گروه جزنی آغاز کرد و به یکی از بنیانگذاران برجسته سازمان چریکهای فدایی خلق تبدیل شد. حمید همراه یارانش بپا خاست تا سکوت شب را بشکند و صدا و پرچم مبارزه برای داد و آزادی علیه بیداد گری و استبداد را رساتر و برافراشته تر کند.

در زمانه ای که عمر چریک شش ماه تصور میشد، من افتخار و شانس آن را یافتم که بمدت شش سال در صفوف و در خانه های تیمی سازمانی که بدلیل اهداف آزادیخواهانه و عدالت جویانه اش آنرا عمیقا دوست داشتم، مبارزه کنم و زنده بمانم. در آن سالها همرزمان بیشماری که صمیمانه دوستشان داشتم در چشم بهم زدنی رفتند و باز نگشتند. اکنون که از فراز عمر به آن سالها و به خاطرات آن یاران نگاه میکنم احساس غمی سنگین توام با احترامی عمیق وجودم را فرامیگیرد. نمیشود به گذشته های دور و انتخاب های جوانی بی انتقاد بود، اما نه با خشم و نفرت.