کل بیانیه و تلاش مذبوحانه برای بیرون کشیدن «بدیل از درون خودنظام»، و تکرار تاکتیک ها و سیاست های کهنه و قبلا آزموده و نخ نماشده، بیانگر فقر و سترونی سیاست و تاکتیک و استراتژی در نزد این حضرات است و این که جامعه ایران به گفتمان و تغییراتی نیاز دارد بیرون از پارادایم اسلام سیاسی و بحران ها و مناسبات استبدادی و بهره کشانه ای که این نظام به خشن ترین وجهی آن را بازتولیدکرده است.

فرایند سیاسی کشور چنین است که رژیم در بسیاری از مساله دیپلماسی و روابط جهانی کاملا شکست خورده است. ترامپ نماینده جناح هار امپریالیسم امریکا، در راستای تامین منافع امریکا در رویارویی و مهار مقاصد امپریالیستی اروپا و روسیه در راستای باز تقسیم جهان، از توافقات هسته ای خارج گردید، تا بار دیگر فرادیکتاتور حاکم بر ایران را به میز مذاکرات نشانده، سهم باز هم بیشتری را به چنگ آورد.

به اصلاح طلبان استمرار طلب باید نصیحت کرد که گرچه رندانه، اما "خادمانه" تسکین درد خود را در اتهام زنی کاذب به اپوزیسیون می جوئید، اما این چاره و درمان بنیادین نیست. بقول سعدی درد شما را طبیب عام نشناسد. برای علاج این تصورات "دائی جان ناپلئونی" و توهمات دشمن پنداری به طبیب حاذق مراجعه کنید که همانا ملت ایران در درون کشور می باشد؛ زیرا درد شما از اوست و درمان نیز هم!

موضوع اینست که جناب حجاریان نمی پذیرد که اتفاقاً این راهبرد "اصلاح طلبی" است که بن بست جوهری خود را نشان داده و هر روز هم بیشتر نشان می دهد. او نمی خواهد ریشه بحران تشتت و تفرقه و تجزیه اصلاح طلبان را در همین بحران ذاتی " اصلاح طلبی" جمهوری اسلامی ببیند. چشم اسفندیار تئوری ها و تزهای ایشان در همین باور سترونی است که به اصلاح پذیری نظام ولایی حاکم و قانون اساسی مبتنی بر تبعیضات ساختاری آن دارد. گرفتاری دیرینه ایشان در زور زدن های هم ناکام و هم نابکار او و همفکرانش در به روز کردن "اسلام سیاسی" است!

اگر ظاهرا حضور نظامی گسترده جمهوری اسلامی در سوریه، مادام که سوریه درگیر جنگی داخلی بود قابل توجیه باشد، اکنون که این جنگ به پایان خود نزدیک می شود، و دولت سوریه از جمله با کمک روسیه و ایران و حزب الله به پیروزی رسید، ادامه آن دیگر پذیرفتنی نیست. در این مرحله نه فقط غرب، اسرائیل، عربستان و دیگر کشورهای عربی با ادامه حضور نظامی ایران مخالف می باشند، بلکه روسیه "متحد استراتژیک" ایران، دولت سوریه و حتی ترکیه هم با آن مخالف می باشد.

حکومت اسلامی به دنبال خروج آمریکا سعی دارد که با گره زدن منافع خود با منافع قدرت های دیگری که رویکرد دولت آمریکا منافع آن ها را نیز تهدید می کند، از یکسو با چرخش بیشتر به سوی شرق و از سوی دیگر اتخاذ سیاست های معطوف به افزایش شکاف بین آمریکا و اروپا خود را از چنبره بحران هائی که آن را از هر سو دربرگرفته است، برهاند.

بیاد دارم قبل از انقلاب نیز طرفداران نظام پادشاهی تبلیغ می کردند که اگر رژیم پهلوی سقوط کند، ایران "ایرانستان" خواهد شد و ابرقدرت هایی مانند اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا آن را تجزیه خواهند کرد. این یک شگرد شناخته شده حکومت ها بوده و است. از انسان فهیم و دانشگاهی و علمی مانند جنابعالی انتظار نمی رود تبلیغات نادرست و هراس آفرین جمهوری اسلامی مبتنی بر شیوه "وحشت پراکنی" را بازتکثیر کنید؛ زیرا نتیجه آن حفظ نظام جمهوری اسلامی به هر قیمتی خواهد شد.

بنابر این عجیب نیست که بیشترین سرمایه جمهوري اسلامی در انهدام و مبارزه با فعالین فرهنگی است. عجیب نیست که اتهام جاسوس و نفوذی و عوامل دشمن را به نویسندگان می زنند و با انگ زدن به نویسندگان بعنوان خائن و جاسوس، سعی در بازگشت نگاهها بسوی جمهوری اسلامی دارند.

جامعە ایران بە یک نیروی چپ نیاز دارد کە بتواند از این توان برخوردار باشد کە در مقاطع مختلف بدور از پیشداوری و برخورد ارتدوکسی، بە ارزیابی دوبارە نقش نیروهای مختلف اجتماعی از جملە طبقە کارگر در روندهای عمومی سیاسی بنشیند و از نقد آن ابا نداشتە باشد. چنانکە چپهای کشورهای پیشرفتە از این وظیفە خطیر حذر نکردند و جرات اندیشە را بر نیروی ماند و محافظەکاری معرفتی ترجیح دادند.