روز ٣۰ فروردین ۱٣۵۴ نه تنها برای اعضا و هواداران جنبش فدایی، بلکه برای تمام آزادی خواهان وعدالت خواهان روزی فاجعه بار است، زیرا در این روز ۹ نفر از مبارزترین و اندیشمندترین زندانیان سیاسی، بر فراز تپه های اوین، با رگبار مسلسل شکنجه‌گران ساواک بخاک افتادند. جنایات بی‌شمار جمهوری اسلامی نمی‌تواند، جنایات رژیم پیشین را به فراموشی بسپارد. یاد زنده‌یادان بیژن جزنی، عباس سورکی، عزیز سرمدی، محمد چوپانزاده، احمد جلیل افشار، حسن ضیاظریفی، مصطفی جوان خوشدل و کاظم ذوالانوار جاودانه باد.

خانم شیرین عبادی گرامی،... شاید اطلاع نداشته باشید که عده ای از جوانان اندیشمند ما که آرمانی جز بهروزی مردم نداشتند، در زیر شکنجه های ساواک گل زندگی شان پرپر شد و قلب پر مهرشان از کار ایستاد این اسامی را برای شما می نویسم شاید روزی برای آرشیو شما لازم باشد این فرزندان شریف میهن از سال ٥۰ تا ٥۷ در زیز شکنجه جان باختند: بهروز دهقانی، هوشنگ تیزابی، پرویز حکمت جو، مراد نانکلی، فاطمه امینی، هوشمند خامنه ای، ابراهیم خلبق، محمود نمازی، منصور فرشیدی، و شاهرخ هدایتی. ضمناً دستگاه شکنجه آپولو و زندانهای اوین و قزالحصار و گوهردشت را این جنایتکاران نساختند، بلکه میراث رژیم پیشین بود و پایه های اولیه وزارت اطلاعات را فردوست و دیگر همکارانش بنیاد نهادند.

پدر و مادر این دو نوجوان از معلولیت و فقر رنج میبرند چنانکه در آغاز فصل سرما این خانواده که توان خرید بخاری گازی را نداشتند اهالی روستا بیاری آنان شتافتند و یک بخاری به آنان اهدا کردند. مادر فرهاد گفته بود پسرم با شکم گرسنه به کولبری رفت و قربانی یک لقمه نان شد.

حمایت از ستم دیده گان و تهیدستان در برابر ستمگران همواره در یادها خواهد.ماند. فهرمانان کشتی باید این جمله معروب تختی را بیاد داشته باشند که گفته بود "هر وقت که از کنار آلونکهای جاده شهر ری میگذرم از قهرمان بودن خودم شرمنده هستم زیرا خود را در این فقر و مصیبت سهیم میدانم".

در مورد انقلاب سفید ایشان براین باورند که روشنفکران از پشت عینک سیاه ایدئولوژی چه دینی و چه لنینی به انقلاب سفید نگاه میکردند و تحولات اجتماعی شاه را خوار و بی مقدار میشمردند درحالیکه سال 42 دانشجویان مبارز آن سالها با پلاکاردهای بزرگ که بر سردر دانشگاه تهران نصب کرده بودند نوشته بودند "اصلاحات آری دیکتاتوری نه" این رویکرد دانشجویان نشانگر این واقعیت بود که جامعه آمادگی پذیرش اصلاحات را داشت.

در اواخر دی‌ماه سال 47 حسن ضیاظریفی در بی‌دادگاه نظامی محکم و استوار از آرمان و مواضع سیاسی‌اش دفاع می‌کند؛ او در بخشی از دفاعیاتش می‌گوید: "یک امر به‌عنوان نیت من و به‌عنوان نیت مقدسم و به‌عنوان راهنمای من در کارهای سیاسی و اجتماعی مطرح بوده و خواهد بود و آن آزادی و سعادت وطنم و سرفرازی و خوشبختی مردم زحمتکش و رنج‌دیده ایست که به نام ملت ایران خوانده می‌شود". در این بی‌دادگاه او به ده سال زندان محکوم و به زندان قزل‌قلعه منتقل می‌شود.

احساس همدردی مردم نشانگر این واقعیت است که احساسات نوع‌دوستانه ریشه در اعتقادات مردم میهنمان دارد و مردم با تمام مشکلات به‌ویژه در امور اقتصادی همبستگی و انسان‌دوستی خود را حفظ کرده‌اند. در شهر شیراز مکانیک‌ها و کلیه تعمیرکاران خودرو، آمادگی خود را برای تعمیر خودروهای آسیب‌دیده اعلام کردند و دیگر صاحبان پیشه‌ها هرکدام به فراخور موقعیت خود برای کمک‌رسانی اعلام آمادگی کردند. بسیاری از خانواده‌های شیرازی درهای منازل خود را بروی هم‌وطنان خود گشودند و با آغوش باز پذیرای آنان شدند و از تمام نقاط کشور مردم ضمن ابراز همدردی در حد توان خود به یاری سیل‌زدگان شتافتند.

درسال 1358 به علت اینکه از وکلای خوشنام و فعال کانون وکلا بود، مزدوران رژیم او را ربوده و تا سرحد مرگ کتک زده و او را نیمه جان و بیهوش درخیابان رها کرده بوند؛ این آدم ربایی در آن زمان در روزنامه ها که هنوز سانسور و خففان حاکم نشده بود، بازتاب گسترده ای داشت.
پس از انقلاب، وکالت عده‌ای از زندانیان سیاسی را پذیرفت، که شاخص‌ترین آنان نویسنده و زندانی رژیم پیشین، نسیم خاکسار بود که با تلاش و پیگیری، او را از زندان آبادان رها ساخت.

با توجه به بحران همه‌جانبه اقتصادی کنونی، و نظر به اینکه حاکمیت هیچ‌گونه برنامه‌ای برای بهبود وضع نابسامان اقتصادی ندارد، مشکلات زحمتکشان و کارگران فصلی نیز روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود و مشاغل کم درآمدی مانند دست‌فروشی، نگهبانی، ماشین‌پایی و باربری نیز به حد اشباع رسیده و پاسخگوی خیل عظیم بیکاران نیست

اکنون کمیته مشترک تبدیل به موزه شده است و در سلولی که خامنه‌ای چند روز در آنجا زندانی بوده، تندیس او را در معرض دید گذاشته‌اند و از یحیی رحیمی و همچنین از مبارزان دلاوری که در این شکنجه گاه جان باختند و یا تا سر حد مرگ شکنجه شدند مانند “بهروز دهقانی”، “عباس جمشیدی”، “غلام‌رضا اشترانی”، “هوشنگ عیسی بیگلو” و “ناصر رحمانی نژاد” و صدها فرزند دلاور میهمنان نام و آثاری نیست، اما نام و خاطره مقاومت یحیی‌ها در یاد آزادی‌خواهان ماندگار خواهد ماند.