در پایان باید گفت کە مردم ایران البتە از عهدشکنی ترامپ مطلعند، اما این باعث تائید هرگونە سیاست واکنشی از طرف حاکمیت ایران نمی شود. اگر عهدشکنی ترامپ، شرایط اقتصادی ایران را دشوارتر کردەاست، این بدان معنا نیست کە حاکمان با سواستفادە از این عهدشکنی، شرایط اقتصادی ایران را از طریق تعارض بیشتر با آمریکا بدتر از آنچە هست بکنند.

همان طور که میراث سیاست خارجی آقای ولایتی چیزی جز ویرانی و تخریب روابط بین الملل کشور ما نبوده، امروز از همان نحله دستگاه سفله پرور نظام قرون وسطایی این به گوش می رسد که چند کلمه انتقاد یک دانشجوی خودی را به عنوان "اوج دموکراسی" می نامند و سعی می کنند آن را با بوق و کرنا توی چشم جامعه فرو کنند.

اروپا بە این مسئلە پی بردە است، و بنابراین، بنابر منطق دفاع از هویت و جایگاە خود در سیاست جهانی، ناچار است کە از خود در مقابل تعرض ترامپ دفاع کند. اروپا این را ادامە خواهد داد. کە البتە این نیز فرصتی برای جمهوری اسلامی فراهم آوردە است برای جذب متحدین جدید در عرصە جهانی. و این چنین سیاست نابخردانە ترامپ بە نفع رژیمی تمام می شود کە ترامپ داعیە مبارزە با آن را دارد.

اما چرا باید اینهمه حساسیت نشان داد نسبت به این ابراز "خوشحالی" آقای روحانی و الم شنگه های سپاه و اقتدارگرایان و در راس همه آنان زبان تهدید خامنه ای؟ برای اینکه اینها فقط حرف های بی مالیات نیستند. دود این نوع برخوردها به چشم مردم ایرلان رفته و خواهد رفت. در این لحظه، می باید که زیانمندی این نوع جگ و جدل های "ضد امپریالیستی" و تحریکات ناسیونالیستی حضرات را نشان داد.

اینکە دولت روحانی، اگر بتواند فرجام را بفرض عدم خروج آمریکا از آن حفظ کند، باز تنها کار مهمی است کە می تواند در ادامە عمر خود بە آن نائل آید! در فضائی کە اصلاح طلبان عقیم و نازا شدەاند و فاقد توان گفتمان سازی، شرایط اعتدال گرائی بعنوان گفتمان غیر مستقل و تابع نیز بدتر خواهد شد. ایران در یک بن بست قرار گرفتە است.

ترامپ علیرغم داد و قال های جنگ طلبانەاش، اما تجربە رفتار با کرە شمالی نشان می دهد اهل معاملە است. اگر دقت کنیم در پیامش در مورد تماس با ایران هم از احتمال گفتگو و یا از عدم احتمال آن می گوید. ترامپ بە این شکل برخورد می کند چونکە هنوز از تاثیر و پیامدهای رفتارش در مورد سوریە نامطمئن است. شاید بیشتر بدین علت کە منتظر بود ببیند واکنش ایران چگونە است.

آنان تحت لوای اسامی و نامهائی زیر عنوان 'دشمن'، 'سوءاستفادەکنندگان' و غیرە اعتراضات را از محتوا تهی کردە و تنها بە زائدەای از نظامات خود تبدیل می کنند. در صورتی کە یکی از خصوصیات بنیادین حق اعتراض، همین تغییر در بافت قدرت سیاسی برای پیداکردن راەحلهای سیاسی است. حق اعتراض، بدون حق حضور سوءاستفادەکنندگان حق نیست. زیرا اپوزیسیون نیروئیست کە با این سوءاستفادەها می تواند از توان مردمی برخوردار شود و بقدرت برسد.

رور رویدادهای سالی را که گذشت، این بار با دقت بیشتر روی اخبار اعتراضات ماه های پیش از دی ۱۳۹۶ آغاز کردم. در جریان این جستجو، بیشتر متقاعد شدم که اعتراضات سراسری دی ۹۶ چیزی نبود جز ادامه حرکتهای اعتراضی ماه ها و حتی سالهای اخیر. در اکثر این اعتراضات، یک الگوی واحد قابل تشخیص است. حکومتی درمانده و ورشکسته، تنها چاره برای به اصطلاح «مدیریت» بحران را در وارد کردن بیشترین فشار به محرومترین اقشار می بیند. به گفته رئیس پلیس تهران، در طول سال ۱۳۹۵ (یعنی سال پیش از موضوع مرور در نوشته حاضر) تنها در تهران ۱۶۰۰ تجمع اعتراضی صنفی برگزار شد. به این موارد باید صدها اعتصاب و تجمع کارگری در سایر شهرها را نیز افزود.

تقسیم جنسیتی رهآورد تقسیم طبقاتی بوده برای استیلا. استیلای جامعه طبقاتی مردسالار بر تمامی ارکان جامعه از جمله بر نیمی از جامعه بعنوان جنس دوم، بعنوان مادری تولیدگر و ارضاکننده نیازهای جنسی مرد. به باور مارکس اسطوره مادر ایثارگر و زن فداکار سال ها زن را از آنچه بود دور کرد.