سراسر نور و پیروزی،
ازآن بهتر چه می خواهیم؟

به ره مانیم تا آید سپیده،
شاد و شورفکن.
برافرازیم آنگه پرچم آزادی میهن.

اینها که گفتم؛
فرار از دوزخ نیست
هپکو در آتش می سوزد
باز شلاق و باز زندان و...
فقرِ عریان،

من تا فرق سر عریانم
تنهایی ام
در زیر نگاه ستارگان
گم شده ای را می یابد

شب فرا می رسد
این بار سقفی بالای سرم
نیست
نگاه به آسمان می دوزم
ستاره ها انبوه، انبوه
می درخشند
و در چشمانم می نشینند

من در کجای راهم،

در این شب دراز که دریادم،

ازصبحگه نشانی و نامی نیست،

جر حسرت و وبال و پریشانی،

دریاد من سرود و پیامی نیست.

هرگز مپنداری که همچون مفت خواران
کاری بجز خوابیدن و خوردن ندارم
هرچند در اوجِ کهنسالی نشستم
امّا به این زودی سرِ مردن ندارم

باغ سرد است و توفان زده، اشک پاییز
از سر و سینۀ شاخه ها برگ‌ریزان
بنگر اینمایه گستاخیِ نورسان را
پیشِ روی سپید و شکوهِ زمستان

نمی دانیم چه بر سر زندگی می آید
این وسط -
کسی از فراز بر آمده
غریوِ می کشد
- کسی به دادِ زندگی نمی رسد... -

گاوِ مَشد حسن که مُرد
طاعون آمد که گرسنگی...
فراموش شود
خیلی راحت... فقر را
سهم ما کردید،