با این اوصاف ایجاد تغییرات ضد کارگری و عدالت ستیزانە حاکمان همچنان ادامە دارد و هیچ نشانە ای دال بر توقف آن وجود ندارد. ناگفتە پیداست کە ادامە این روند سازمان تامین اجتماعی را بزودی بە سرنوشت سایر صندوق های بازنشستگی ورشکستە امثال صندق بازنشستگی فولاد و دە ها صندوق مشابە آن دچار خواهد کرد و در آن صورت میلیون ها کارگر و بازنشستە بکلی از حداقل های حمایتی هم محروم خواهند ماند.

مهمترین و اصلی ترین برنامه وزارت اطلاعات نفوذ عناصر جاسوس در رهبری تشکل های مستقل است، چرا که از این طریق به راحتی هم به اطلاعات جامع دسترسی پیدا می کند و هم در هدایت و به انحراف کشیدن آن تشکل می توانند نقش ایفا کنند.

مبارزه کارگران فولاد اهواز به خوبی نشان داد که حکومت در برابر خواست و اراده منسجم کارگران و زحمتکشان ناتوان تر از آن است که بتواند ایستادگی کند. هر چند در قدم اول چنگ و دندان نشان می دهد و با تهدید، زندان و شکنجه فعالان کارگری به قصد سرکوب هر چه بیشتر به میدان می آید، ولی در آخر توان ایستادگی ندارد و تسلیم خواهد شد.

امروز وحشت رژیم از ابزار اطلاع رسانی است؛ تا کنون حکومت برای این که از متشکل شدن کارگران جلوگیری کند، اداره کار را مسئول کرده بود که با تشکیل تشکل های وابسته یا قلع و قمع تشکل های مستقل کارگری در قالب شناسایی اعضا و فعالان کارگری نقش پادوی وزارت اطلاعات را در سرکوب کارگران به عهده بگیرد، اما امروز فضای مجازی این امکان را به فعالان کارگری داده است که بتوانند با تشکیل اتاق ها مختلف در فضای مجازی، محفل های مجازی کارگران را بوجود آورند و زمینه همبستگی طبقاتی خود را هر چه بیشتر قوام بخشند.

معضل کودکان کار اگرچه به ظاهر یک آسیب اجتماعی یا تصویر تلخ شهری تلقی می‌شود، اما در پسِ خود نشان از وضعیت بحرانی در بخش‌های دیگر اجتماعی ماست که تبلورش در کودکان کار به حد اعلا‌ می‌رسد. کودکان کار در حقیقت آن بخش از طبقه‌ی کارگر هستند که اولا وحشیانه‌تر از سایر بخش‌ها استثمار می‌‌شوند و دوماً خود امکان منازعه با وضعیت موجود و اعتراض را ندارند.

تشکل های دولت ساخته در 40 سال گذشته نشان دادند که بارها و بارها منافع کارگران را به دولت ها وقت فروخته اند و نتیجه کار آن ها امروز ورشکستگی این سازمان، زد و بند در غارت و چوب حراج اموال کارگران با سیاست ها خصوصی سازی و واگذاری عناوینی ساختگی چون واحد های زیان ده به باند های مافیایی حکومت است.

این نابرابری و در جنگی ناخواسته و تحمیلی؛ آنجا بیشتر خودنمایی می کند که ابزار مقابله درطرف کارگری بسیار ابتدایی است، تشکل آزاد و مستقلی درکار نیست، اگر اعتراضاتی تاکنون صورت گرفته و اعتصاباتی رخ داده است از سوی دولت و دستگاههای امنیتی و قضایی غیر قانونی و مستحق مجازات است. حق اعتصاب برای کارگران به رسمیت شناخته نشده است و نبود امنیت شغلی و اجتماعی برای کارگران نگرانی را تاحد پذیرش مزد هایی کمتر از نزخ مصوب افزایش داده است.

این در شرایطی است که ما براساس آمار رسمی یک لشکر عظیم ۳.۵ میلیونی از بیکاران مطلق داریم، یعنی کسانی که حتی یک ساعت در هفته هم کار نمی‌کنند. در ماه‌های اخیر وزیر کشور از نرخ بیکاری ۶۰ درصدی در برخی از شهرهای ایران خبر داد و بیش از ۹۰ درصد قراردادهای کاری هم موقت‌اند. پس قدرت چانه‌زنی انفرادی کارگران نیز در برابر کارفرما بیش از پیش کاهش می‌یابد. از یکسو، به سبب رکود و تورم توأمان و از سوی دیگر قدرت چانه‌زنیِ پایین کارگران منفرد، می‌توان سال دشواری را برای معیشت کارگران انتظار داشت.

در رابطه به نقش کارگران دراحقاق حقوق خود وجایگاه ویژه شان بعنوان یکی ازنهادهای جامعه مدنی در نهادینه کردن دمکراسی وعدالت اجتماعی گرامی باد اول ماه مه » یازده اردیبهشت » روز جهانی کارگر!