سازمان به مثابه بخش عمده جریان چپ در حین مبارزه با نئولیبرالیسم به هیچ وجه نباید همدلی خود را با دیگر نیروهای اجتماعی بویژه مردم را از دست دهد. اگر سازمان همچون گذشته برای تامین منافع ملی در کنار مردم دیده شود. بدون تردید وزن و احترام نظیر گذشته را نصیب خود می نماید. به خاطر داشته باشیم که وظیفه سازمان در همراهی با مردم علیرغم مخالفت با حاکمیت مستقر بوده و خواهد بود.

اصولا آن زمان که سازمان به مثابه جریان سیاسی چپ به نیروی عمده جامعه تبدیل شده بود. برای حضور فعال و موثرتر در عرصه سیاست آن روزگاران، چاره‌‌ای جز حفظ اتحاد برای یکپارچگی و انسجام نداشت. ولی متاسفانه بنا بدلائل تاریخی نظیر جوان بودن و فقدان دانش و تجربه سیاسی قادر نشد موقعیت خود را بعنوان نیروی عمده جامعه حفظ نماید تا اثرگذاری درخور ایجاد کند. اگر سازمان در آن روزهای سرنوشت ساز فاقد نقیصه بود، متوجه می شد سیاست عرصه تضادهاست و سیاستی که صد درصد مثبت و یا صد در صد منفی وجود ندارد. بنابراین با وجود بحران و ناتوانی در برونرفت از آن وضعیتی بوجود می آورند تا سازمان دیگر، آن سازمان بحرانزده قبل نباشد. این بحران، به میزانی که باعث تکه پاره شدن سازمان منسجمی شد، نتوانست منبع و منشاء تغییر و تحول شود و ناتوانی رهبری سازمان برای غلبه بر بحران را نشان ‌داد.

در سه‌شنبه سیاه، 8 تیر 1355، رفیق حمید اشرف در پی 13 سال تعقیب و 14 گریز از صحنه درگیری با ساواک، در میان همهٔ اعضای مرکزیت وقت سازمان مورد یورش ساواک و کمیته مشترک رژیم کودتایی محمدرضا شاهی قرار گرفت و بعد از مقاومت در برابر سرکوبگران سرانجام به همراه یاران خود جان‌باخت. رفیق حمید اشرف، که رهبر بلامنازع سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران بود. در این روز در ادامه حماسه سیاهکل و تثبیت حیات سچفخا- سازمان پرافتخار چریکهای فدائی خلق ایران – به چهره محوری و فراموش ناشدنی سازمان تبدیل شد.

فعلا از حضور نسل جوان در شورای مزبور اثری نیست و حتی تلاش برای جلب آنها دیده نشده است تا چه رسد به اینکه تعدادی از آنها را جذب کرده باشند، زیرا نسل مسن و پر مدعای حاضر در شورای مدیریت گذار همچنان در چارچوب و بند ایدئولوژی و سیاست قبلی خود هستند. بدین خاطر نمی‌توانند نسل جوان و غیرایدئولوژیک را به سمت خود بکشانند. مردم نیز در بازی شورای مدیریت گذار، تماشاگرانی هستند که نه تشویق می‌کنند و نه ناسزا می‌فرستند. چرا؟ چون صدای آنها را نمی‌شنوند تا به نقش شان در صحنه توجه کنند.

تا روز اول ماه مه، روز جهانی جنبش اعتراضی کارگران چند گامی بیش نمانده ست. کارگران ایران امسال در حالی به استقبال روز اول ماه مه می روند که برخلاف دیگر سال ها کارگران فقط تحت ستم و استیلای سرمایه داری نبوده، بلکه در چنبره کرونای مرگ آور نیز گرفتار آمده اند. با این وجود هنوز در آئینه رسانه های سنتی و اینترنتی و تشکل های سیاسی از جمله حزب چپ ایران (فدائیان خلق) کمتر پیش می آمده که به حوزه مسائل کارگری پرداخته شود. اگر در شرائط ماقبل کرونا مسائل کارگری و جنبش مرتبط با آن کمی دست خوش یک جانبه نگری می شد و عمدتا جمهوری اسلامی و دولت بی تدبیر نه چندان خوش رفتارش با کارگران زیر تیغ نقد قرار می گرفت.

رویدادهای پیشگفته ثابت می کند که تاثیر عوامل پیشگفته بر تعمیق شکاف در جریان جهانی چپ انکارناپذیرست. شواهد هزاره سوم نشان می دهند شرائط چپ امروز دیگر شباهت چندانی با عصر چپ سنتی- زعامت سوسیالیسم - ندارد و در مواجهه با چنین شرائط متفاوتی است که چپ نو عزم آن دارد پاسخی غیرکلاسیک – غیر سنتی – برای مشکلات کنونی جهان سرمایه داری پیدا کند.

قضاوت نهایی کُرزن*1 دربارۀ ایرانیان نیز بسیار جالب است که چون ما فدائیان نیز ایرانی بوده و هستیم، شمول آن می شویم. کُرزن تعبیری به کار می‌برد که می‌تواند مبنای نظریه‌پردازی دربارۀ «هویت ایرانی» باشد. کرزن پس از مقایسۀ ایرانیان با ملل مجاور می‌گوید " تاریخ گواه است که ایرانیان نبوغ بقا دارند... «نبوغ بقا" چیزی که بارها در راه حذف سازمان مانع اساسی بوده و انگار دوباره بسیار به آن نیازمندیم.

اگر دوستان حزب چپ ایران – فدائیان خلق - واقعا بنا را بر تشکیل حزب بزرگ چپ گذارده اند. باید راه ورود جوانان به عرصه های تصمیم گیری ها را نیز فراهم سازند. آیا حزب مزبور نسبت به عدم راهیابی عضو جوان به رهبری چه توضیح یا تاویل منطقی و قانع کننده دارند و آن را چگونه تفسیر می کنند؟

فراز دیگر سند سیاسی معطوف به این نکته است که هم اکنون " همکاری و ائتلاف‌های جدیدی‌ در میان بخش‌های مختلف اپوزیسیون جمهوریخواه و دمکرات در حال شکل‌گیری " است. این امر هر چند نشان‌دهنده‌ی آن است که امید به تغییر و تاثیرگذاری نیروهای اپوزیسیون در جامعه تقویت شده است، اما هنوز متضمن نقش مؤثر این نیروها در صحنۀ سیاسی کشور نیست و تلاش‌ها در این عرصه هنوز در مرحله تکوینی است.

قبل از اینها نیز در برش های تاریخی، مدل های گذار از جمهوری اسلامی به دمکراسی عنوان می شد، زمانی مدافعان گذار موضوع انتخابات آزاد را مطرح ساختند. در برهه دیگر نیز رفراندوم در جمهوری اسلامی تاکتیکی برای گذار از جمهوری اسلامی قلمداد شد و حتی برخی ها نیز تشکیل جبهه ای از نیروهای تحول خواه را عنوان می کردند.