واژه‌‌ها به رنگ سرخ درمی‌آیند

و سرود و شعر می‌شوند

در زمانه‌ای که بیداد

پایانی ندارد،

عشق بی‌مهابا موج برمی‌دارد

دیریست وقت آن گذشته، بدانیم
جهان،
از مِنقار کدام شاهین
جوانه زد وُ به بار نشست
و زمین زاده شد،

لشکر کار-
از قید خویش رها، می روند،
بی تاب،
در "شهریار" به شبِ خسته میرسند
و تمام نمی شوند

و یا گل سرخی بالای سرم
بکارید،
پیش از طلوعِ آفتاب
که تاریکی چترش را می افرازد
با من از باغ گل سرخ،
به گفتگو بنشیند

نه، ما زاده و خالق خویش هستیم
دروغ آن بود که ما را،
درمانده از خویش می خواستند
و ما،
مُهر سرنوشت خویش
از پیشانی بر می گرفتیم

زمین،
آبستنِ بذر و دانه هایی ست
که هماره بر این خاکِ غمین و معطر
شکوفه می بندند

کفتارها به جان هم افتادند
و به یکدیگر چنگ و دندان
نشان می دهند،
آنها، مهمانان ناخوانده بودند
که از پشت پرده هایِ سیاهِ تاریخ
بیرون آمدند