اگر بارانی، ببار بر ما

بشور خون‌های نوجوانان را

ببار بر دشت یاران را

بزن رنگین کمانت، بر این آسمان تیره‌ی ما

کویر خشک آزادی را تر کن!

سرود زندگی سر کن!

مهسا! از تو می‌گویم، که نامت سرود شد
همه از تو می‌گویند
نامت شد، زن، زندگی، آزادی

هرچه فکردم که چه بنویسم از تو، نه واژه ها و نه ذهنم مرا یاری ندادند، چون تورا نمی شناختم.
آما تو را بعد از مرگ شناختم وبرایت شمعی روشن کردم.
واز دل نوشت هایم، این دل نوشته برای تو انتخاب کردم.

من از تو آموختم، اشکهایت تورا بیشتر قوی کرد، مثل زمینی که از باران سیلی خورده باشد.
زمین پس از باران سختتر می شود، وآماده تر برای بذر پاشیدن.
من از تو آموختم ودریا، که خشمش را بر کرانه ی ساحل، موج سفیدی ست، که آرام بر تن اومی نیشند و آنرا به آغوش می کشد.
من از تو آموختم که امید،کویر خیال نیست برهمان بال خیال دیروز، می تواند شبنمی باشد با صبح دمی دیگر .

خانه ای از عشق ساختم،گفتی این سقف ندارد
از دل سقفی ساختم،گفتی این قلب ندارد
قلب را کشیدم،گفتی این جان ندارد
چشم کشیدم،گفتی این رنگ ندارد
دست کشیدم،گفتی این گرمی ندارد
گُل کشیدم،گفتی این بو ندارد
کوه کشیدم،گفتی این تکیه ندارد

دو قدم مانده بود تا خوشبختی ما
دو قدم مانده بود، فانوس زمان باشیم
مد دریای جنوب باشیم، و خرسند زمان
آن پگاه، آن خورشید
سرخوش و خرسند.

چند‌دل‌نوشته

رسم‌وروزگار

نام ، ایرانی
شهرت مهاجر
تاریخ تولد، نسل چهل
محل زندگی هرمزگان، سیم بالا
علت مهاجرت، ترس از...
ترس از چی؟
از زمان باید پرسید
...

آن اندیشه و خیال، حرف نبود

امه، دل نوشته ا ی
با صدای خودم :
برای تو می نویسم . برای توکه هنوز دوستت دارم
برای تو، که با بهارت بهارم وبا ...
برای تو می نویسم که سبزم با گذشته ها، وامیدم به فرداست
برای تو ،که با تمام خاطره ها، چه خوب وچه بد ش
زندگیم ،با بهار گذشته ی یادها،سبز می کنم.
برای تو می نویسم،که نه حدی داری ونه مرز.
برای تو می نویسم ،که دلتنگ توام،گرچه آن صدای مهربانت درگوش جانم،اندوه وفاصله هاراکم می کند،اما دوری تو...
می بخشی که بدون سلام شروع کردم.
سلام
اگر توخوبی،منهم خوبم .
اگرتو خوشحالی ،من هم خوشحالم،اگرچه سالها ست از تو دورم.

درد را بگو، هنوز هم هست گوش شنوا
عمرگرگذرد، آفتاب امید زیباست
نگران این هستم لب ببندی و نگوئی سخنی

آری، گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان راه نمی اندیشم
من به آغاز می اندیشم، با تمام تجربه

من هنوز به دنبال دلم
شط فانوس ونور
جسم و جان تبدار،با دلی پُرآذر
که به دلتنگی خود می نگرد...

دلتنگی هارا باید شست
غصه ها را بی هیاهو پا ک باید کرد
کینه هارا، باید از عشق سیراب کرد
دل ها را، از منظر مهر باید دید
چشم ها را، با آب زلال باید شست

بر بال سمند خاطره ها نشستم
تا پرواز دهم کبوتران را
بر من بتاب ، ای شب ، چراغ روشن خاطره
برمن ببار ای ترنم دل نشین

سبزه های هستی مان را سبز کنیم، بهار و نوروز از راه میرسد.غبار و زشتی از خود بتکانیم و به مهر انسان و انسانیت پای سفره هفت سین بنشینیم . باشد که این نورو، نوروز قلب ها باشد وبزدایت از زنگار کینه ها.هرروزمان نورو، نو روزمان پیروز. بهاران خجسته باد

همراه بامردم اکراین:
شب گوئی، سحری هست
زین ره،هم گذری هست
گذر ازاین دژخیم زمان
صبح فردایش،چه زیبا ثمری هست.

چرا اینقدر بزدل شده ام ،چه چیز باعث شده که من اینجور خاک بر سر باشم. نه این فکر درست نیست، ما که جنایتی نکرده ایم، ما که فاسق همدیگر نبوده ایم ، ما همدیگرو دوست داشتیم، ما عاشق همدیگر بودیم، این سنت بود که به ما اجازه نداد. این تحجر است که اینگونه شقاوت را خرمن می کند. مگردوست داشتن گناه ست ؟